بعضی ها...

بعضی ها؛ شبیه عطر بهارنارنج هستند در کوچه پس کوچه های پیچ در پیچ دلت. نفس میکشی آنقدر عمیق که عطر بودنشان را تا آخرین ثانیه ی عمرت، در ریه هایت ذخیره کنی.

بعضی ها؛ شبیه ماهی قرمز کوچکی هستند که افتاده اند در تنگ بلورین روزگارت؛ جانت را با جان و دل در هوایشان تازه میکنی.

بعضی ها...
بعضی ها، آرامش مطلقند؛ لبخندشان، تلالو برق چشمانشان و صدای آرامشان...
اصلِ کار، تپش قلبشان...
انگار که یک دنیا آرامش را به رگ و ریشه ات تزریق میکنند.
و آنقدر عزیزند، آنقدر بکرند، که دلت نمی آید حتی یک انگشتت هم بخورد بهشان. میترسی تمام شوند و تو بمانی و یک دنیا حسرت.

بعضی ها؛ بودنشان، همین ساده بودنشان، همین نفس کشیدنشان، یک عالمه لبخند می نشاند روی گوشه لبمان.

اصلا خدا جان، در خلقت بعضی ها سنگ تمام گذاشته ای
سایه شان کم نشود از روزگارمان
و من چقدر دوست دارم این بعضی ها را...