نگذار هر کس که آمد...

نگذاﺭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﻧﺸﺪ

ﺗﻮ ﺭﺍ،
ﺩﻟﺖ ﺭﺍ،
صداقتت ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﯾﺪﮎ ﺑﮑﺸﺪ...
ﮐﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺳﺮِ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ،
ﺍﺯ ﺳﺮِ ﻧﺒﻮﺩﻥِ ﺁﺭﺍﻣﺸﯽ،
ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﻏﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ،
ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪ،
ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﻗﻞ ﻗﻠﮏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻢ ﺷﺪ،
ﺗﻮ ﺑﻤﺎنی ﻮ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﺍﺷﮏ...
ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﭼﺮﺍ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻭ ﺍﮔﺮ...
ﺁﻧﮑﻪ ﻣﯿﺮﻭﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻪ...
ﺍﺻﻼ ﺑﺮﺍﯼِ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻩ...
ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮﻭ
ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ،
ﺍﺯ ﻓﮑﺮﺵ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮ...
ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎﻣﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼِ ﺍﻭ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼِ ﺗﻮﺳﺖ!
ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﻫﺮﺟﺎ ﻣﯿﺮﻭﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﺩ،
ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﺴﺖ...